Rozdział 8

. Zasnęłam po jakiejś półtorej godzinie. Obudziłam się dopiero rano.

- Która godzina?

- Nie wiem. Padły nam komórki.

- O nie, jak my się skontaktujemy z Dagmarą?

- Nie wiem, ale chyba wiem, co zrobić by dotrzeć do stadniny.

- No mów.

- Masz igłę?

- Tak zawszę mam ją wpiętą w mankiet bluzki na wszelki wypadek.

- Daj mi ją, toczek, wodę i jakiś liść.

- Ok.

Za dwie minuty miał już wszystko na miejscu. Zaczął pocierać o igłą o magnes a potem wlał wodę do toczka i położył igłę na liść a potem na wodę.

- Jeśli dobrze pamiętam wyjechaliśmy ze stadniny w stronę zachodu więc musimy ustalić gdzie jest zachód i podążać w przeciwnym kierunku.

- Jesteś pewien?

- Nie do końca, ale trzeba spróbować dobrze?

- okay.

Igła zaczęła się ruszać aż w końcu wskazała północ.

- Jeśli tam jest zachód to musimy jechać w przeciwną stronę.

- Dobra teraz napójmy konie osiodłajmy je i w drogę. Jesteś głodny?

- Tak.

- Trzymaj.- Podałam mu ćwiartkę czekolady i pół kromki chleba.

- Dzięki. 

Po zjedzeniu maluśkiego śniadania zaczęliśmy przygotowywać się do drogi.

Ja zaczęłam czyścić konie zgrzebłem, które zabrałam na wszelki wypadek, a potem je osiodłałam. Albert w tym czasie pozbierał koce, śmieci i zasypał ognisko. Mój toczek nie wyschnął do końca, ale przeżyłam jechanie w mokrym toczkiem. Po pół godzinie ruszyliśmy w drogę.

- Mam nadzieje, że dobrze wszystko obliczyłeś.

- Ja też mam taką nadzieję.

Po dwóch godzinach jazdy dotarliśmy do rzeki.

- Zatrzymajmy się konie muszą odpocząć

- Okay

Podczas odpoczynku rozmawialiśmy o wielu rzeczach takich jak na przykład gdzie mieszkamy i inne takie ceregiele. Okazało się, że Albert mieszka godzinę jazdy stąd. Po odpoczynku ruszyliśmy w dół rzeki gdzie rozdzielała się rzeka. Pół godziny później byliśmy na rozwidleniu rzeki. Postanowiliśmy pogalopować do stadniny. Gdy byliśmy na wysokości padoków na spotkanie wyszła nam Nora.

- Już jesteście. Wiecie jak my się martwiliśmy? No raz dwa z chodzić z koni.

- Z miłą chęcią. – Zaśmiał się Albert.

- Musimy zadzwonić do Dagmary i powiedzieć jej, że dojechaliście cali i zdrowi. - Oznajmiła

Po zatelefonowaniu do Dagmary. Nora uśmiechnęła się do nas i powiedziała

- Dajcie mi konie i raz dwa do pokoi się wykąpać, a potem przyjdźcie na stołówkę.

Po pół godzinie byliśmy na stołówce wykąpani i pachnący

- Teraz wasza grupa jest na wycieczce, więc wrócą gdzieś za jakieś pół godziny wy w tym czasie zjedzcie coś.

Już wychodziła, gdy nagle odwróciła się i powiedziała, że dziś mamy odwołane zajęcia żebyśmy odpoczęli po dwóch ciężkich dniach. Po jedzeniu poszłam z Albertem do stajni sprawdzić czy wszystko w porządku. Grajek i Piorun zadowoleni wcinali siano tylko Rosa była nieswoja i chodziła zaniepokojona po boksie, gdy weszłam zarżała na przywitanie, ale i tak była zaniepokojona, więc zastosowałam technikę T-Touch. Zaczęła się rozluźniać po piętnastu minutach spokojnie wcinała siano. Albert zaproponował żebyśmy przeszli się do parku, który był obok stadniny. Zgodziłam się bez wahania. Gdy byliśmy w parku usiedliśmy na ławce w cieniu wielkiego dębu.

- Saro...- Zaczął, ale skończył, bo zobaczył biegnące do nas Lenę i Dalie.

Obie rzuciły mi się na szyję, że o mało mnie nie przewróciły.

- Nic wam nie jest.

-Tak się martwiłyśmy, gdy Dagmara powiedziała, że nocujecie w lesie.

- Wszystko jest okay.

-Tak wszystko w porządku.

- Dagmara prosiła żebyście poszli do niej.

- Jest w stajni.

- No to chodźmy

-Musimy jeszcze iść na obiad.

- My już zjedliśmy obiad.

- Ok do zobaczenia

Poszliśmy do stajni. Dagmarę znaleźliśmy w siodlarni odkładała właśnie siodło Magika.

- Witajcie. Siadajcie. – Powiedziała pokazując dwa krzesełka przed stołem, a sama usiadła na taborecie za nim.

-W, jakich okolicznościach znaleźliście Rosę?

- Była uwięziona w zagrodzie zrobionej z gałęzi obwiązanych drutem kolczastym i miała związane nogi grubym sznurem.

- Ktoś ją uwięził.-Oznajmiła

- Ale kto?- Zapytaliśmy

- Tego właśnie musimy się dowiedzieć?

- Jak? - Zapytałam

- Obserwujcie obozowiczów, bo farmerzy z okolicznych farm mówią, że widzieli postać w wieku 10-17 lat, która jechała rano na koniu a za nią biegła Rosa. Czy macie jakieś przypuszczenia?

- Nie. – Oznajmił Albert.

- Ja też nie.- Powiedziałam

- No dobrze, ale bądźcie czujni, bo coś tu nie gra.

 Wyszliśmy z siodlarni zmyśleni.

- Chciałeś mi coś powiedzieć w parku?

- Tak to znaczy nie.

- No to tak czy nie?

- Wybierzemy się na piknik? I tak mamy cały dzień wolny.

- Dobrze.

- To ja pójdę do Dagmary a ty... masz półgodziny wolne.

- Oki.

Bardzo się cieszę ze 155 wejść, ale jeszcze bardziej się ciesze bo Koniowata dodała nowy rozdział, który jest super !!!